Katalog zbiorów

Tylko najbliżsi wiedzieli o dziennikach Agnieszki Osieckiej. Wreszcie trafiają do Czytelników!

Dzienniki - pisane od dziewiątego roku życia aż do śmierci Poetki - to najintymniejszy z wszystkich tekstów Agnieszki Osieckiej. I choć w wielu swoich wierszach, z właściwą sobie lekkością, przemycała prywatny ton, dopiero tutaj wolna jest od jakiejkolwiek cenzury wobec samej siebie. Do bólu szczera, prawdziwa, a tym samym dla wielu Czytelników kontrowersyjna.

Pierwszy tom Dzienników Agnieszki Osieckiej obejmuje lata 1945-1950 i otwiera wielotomową edycję. Jedno z największych i najbarwniejszych dzieł polskiego pamiętnikarstwa na pewno wywoła burzę wokół postaci Autorki. Po latach narosłych mitów i plotek oddajemy głos Jej samej. Zgodnie z życzeniem samej Poetki - kiedy Jej już nie ma. Choć przecież jest.

Cieszymy się, że Mama wreszcie przemówi własnym językiem. Zamiast mówić o niej bez jej wiedzy, wreszcie posłuchamy, co sama ma do powiedzenia o sobie i o innych.
(Agata Passent, córka Poetki)

Dzienniki wyjątkowe, i zwyczajne. Dziecinne, dojrzałe, intymne, literackie. Arcyciekawe - i jako dokument ze środka stulecia, z czasu pierwszego powojennego dziesięciolecia PRL-u, czyli lat zaraz po wojnie, a potem lat socrealizmu, odwilży. Także jako autobiografia, czyli wynurzenia osoby, która w tym akurat dziesięcioleciu dojrzewa - przeistaczając się na naszych oczach z uczennicy, potem nastolatki, w studentkę, debiutującą dziennikarkę, poetkę i fantastycznie kolorową postać ze studenckiego ruchu kabaretowego, świetnie znaną w środowiskach artystycznych Warszawy i Gdańska.
(Ze wstępu prof. Andrzeja Zieniewicza)

nikomu nie żal pięknych kobiet
choć każda promień w oczach ma...
Panowie patrzą w oczy nam
panowie piją zdrowie dam...
a z nami idzie śpiewka ta
ona to sobie radę da

Dawała sobie radę z pisaniem, miała niezaprzeczalny talent. Trudniej szło jej z życiem osobistym. Goniła uczucie jak goni się króliczka: już... już się go łapie, co za podnieta! A on umyka.

Pierwszy z wydanych, najlepszy z dotychczasowych portret Osieckiej - poetki, autorki ponad dwustu tekstów piosenek, kilku powieści, spektakli telewizyjnych, a nawet znanego hasła "Coca-Cola to jest to!", dziennikarki, matki, żony, kochanki, kobiety towarzyskiej.

W tej nietypowej biografii Zofia Turowska pokazuje bohaterkę pełną życia, wolną, niedającą się ograniczać konwenansom, a historie licznych perypetii miłosnych, związków małżeńskich i partnerskich opisuje z wyczuciem i dyskrecją. Jej Osiecka to wiele Agnieszek w jednej kobiecie.

Proste pytania. Szczere odpowiedzi. I postać Agnieszki w osobistych wspomnieniach jej bliskich, przyjaciół, współpracowników. Z ich relacji wyłania się kobieta pełna sprzeczności, której świat - czasem smutny, czasem czarujący - podporządkowany był niezaspokajalnej potrzebiemiłości. Kobieta zagadka, za którą tęsknimy, nawet jeśli nie mieliśmy okazji jej poznać.
[Magdalena Popławska, odtwórczyni tytułowej roli w serialu biograficznym OSIECKA]

Zawsze była sobą. Na pozór szczęściara - miała urodę, talent, sławę i pieniądze.Jeździła po świecie, obracała się w najlepszych środowiskach, jej piosenki puszczano w radio i telewizji, miała mężczyzn na skinienie. A jednak.Wiedziała, że jest inna. Zbyt niezależna, zbyt odważna, nie pasowała do obowiązującego modelu kobiety - córki, żony i matki. Wyprzedziła swój czas o pokolenie. Odnalazłaby się teraz, wśród kobiet decydujących o sobie, bez wyrzutów sumienia odkrywających swoje potrzeby iograniczenia.

W tej książce o Osieckiej opowiadają przyjaciele, wśród nich - Maryla Rodowicz, Krystyna Janda, Magda Czapińska, Urszula Dudziak, Daniel Olbrychski, Michał Kott, Stan Borys - po latach wysupłując z pamięci fakty, obrazy i słowa, które rzucają nowe światło na fascynująca poetkę, nowoczesną kobietę i skłóconego z życiem człowieka.

Autobiograficzny wywiad autorki z samą sobą.O samotnym dzieciństwie w Warszawie, czasie wojny, edukacji, studiach na Uniwersytecie Warszawskim i w łódzkiej "Filmówce", pierwszych miłościach i przyjaźniach, wspaniałych latach w Studenckim Teatrze Satyryków, zaskakującej więzi z rodzicami i niekończących się relacjach z mężczyznami, córce, nieumiejętności pogodzenia obowiązków matki i żony z życiem poetki, czasem o rozterkach, a nawet problemach z alkoholem.Skrząca erudycją, inteligentnym dowcipem, pełna dykteryjek i przypowiastek, fragmentów utworów, wspomnień i spostrzeżeń na temat życia, miłości, przemijania oraz roli twórczości autobiografia w pytaniach i odpowiedziach autorki.Osiecka, prowadząc dialog z samą sobą, robi to z dystansem, nie unika pytań trudnych i bardzo osobistych.